ارزیابی قابلیت پیاده‌مداری معابر بافت تاریخی شهر مراغه

در طول دهه‌های گذشته، به واسطه اتکای بیش از حد شهرسازی مدرن به نیازهای حرکت سواره و غفلت از ساماندهی فضاهای پیاده، فرایند رو به زوال مراکز شهرها شدت گرفته امری که برخلاف توسعه پایداری شهر است. ازدیادگرایش به توسعه پایدار شهری باعث شده که شهرسازان تئوری نوشهرگرایی برای نجات مراکزی شهری مطرح کنند و مسئولان امور شهری طرح‌هایی را در راستای توجه به پیاده‌مداری که خود به نوعی از بطن نوشهرگرایی برمی‌خیزد را در دستور کار خود قرار دهند. مقاله حاضر نیز به دنبال بررسی قابلیت پیاده‌مداری معابر موجود در بافت تاریخی است. روش پژوهش توصیفی -تحلیلی بوده و با استفاده از ابزار پرسشنامه نظر عابران پیاده در محدوده مورد مطالعه، در قالب توزیع 400 پرسشنامه در رابطه با کیفیت هفت شاخص اصلی قابلیت پیاده‌مداری: دسترسی، ایمنی، امنیت، مبلمان، جذابیت، حمل و نقل و فعالیت‌های اجتماعی مورد سنجش قرار داده است و بر همین اساس معابر موجود در بافت تاریخی را با استفاده از تکنیک پرومته نوع دوم اولویت‌بندی کرده ‌است. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد که به ترتیب معابر: بهشتی، خواجه نصیر جنوبی، اوحدی، امام خمینی و دانشسرا و... دارای بالاترین میزان قابلیت پیاده‌مداری هستند و تنها 20 % معابر موجود در محدوده‌ی بافت تاریخی پیاده‌مدار می‌باشند.